Świksy są drobnymi istotami wielkością przypominającymi wiewiórki. Można je spotkać w lasach i zagajnikach, gdzie zamieszkują wszelkiego rodzaju nory, zakamarki i szczeliny skalne, rywalizując o nie z borsukami, lisami czy łasicami. Prowadzą dzienny tryb życia, żywiąc się tym, co znajdą w runie leśnym, a że nie są wybredne, ich dieta obejmuje owady, leśne owoce, młode pędy roślin, nasiona, korę drzew liściastych […].
I choć na pierwszy rzut oka nie wyróżniają się niczym szczególnym, pokłady magii w ich ciele są wręcz gargantuiczne, na szczęście przez większość czasu uśpione. Stworzenia te mają zaskakujący cykliczny rytuał. Otóż na kilka dni przed pełnią zakopują się w najgłębszych norkach. Tam zapadają w sen księżycowy, by w spokoju przeczekać ten trudny dla nich okres. Zachowanie to wynika z faktu, iż tylko światło księżyca jest w stanie uwolnić drzemiące w nich mityczne pokłady magii. Te uruchamiają w ich ciele procesy, sprawiając, że przeobrażają się w kilkunastometrowe Bestie o nieprawdopodobnej wręcz sile i odporności. Świksy nie przepadają jednak za tym stanem, gdyż wiąże się on z ogromnym bólem i stresem, dlatego uciekają w tę niesamowitą hibernację.
Legendy głoszą, że ten, kto odnajdzie Świksa podczas jego magicznej drzemki i wystawi na działanie Księżyca, zapanuje nad jego wolą po transformacji, by móc wykorzystać go do realizacji swoich planów […].
[fragmenty pochodzą z Bestiariusza Jeleniogórskiego, tom 1]